Een beetje lente in de herfst. De dag dat dit jaar de lente begon, overleed mijn moeder op 96-jarige leeftijd.
Toen dachten we nog dat we in het najaar een herdenking zouden kunnen houden, wat eerder door COVID-19 niet door kon gaan. Nu, ruim een half jaar later, is er nog geen zicht op een samenkomst met veel mensen.
Vandaag de laatste kaarten op de bus gedaan. Een foto van een lachende moeder en haar kinderen, wij. Tijdens het schrijven van de tekst kwamen zo veel momenten terug. Alsof het gisteren was. Vanaf 1957 heb ik haar ongeveer elke dag meegemaakt. De laatste acht jaar waren we elkaars maatje, naast dat een rollator en rolstoel haar beste maatjes waren om het aan de sta-op-stoel gekluisterd zijn te voorkomen.
Vrijdag, de dag dat het weekeinde begint. Van de ene wereld in de andere. Schrijvend aan verhalen is er in de loop der tijd nog een wereld ontstaan: die van het in elkaar opgaan van fantasie en werkelijkheid. Woorden komen vanzelf en een eigen stijl ontwikkelde zich. Ik beschrijf beelden die ik zie, in werkelijkheid of in mijn fantasie.
Lente in de herfst. Voor mij is het altijd lente. Zij zorgt voor de mooiste kriebels, haar schoonheid bijna oogverblindend. Bijna… Ik sta met twee benen op de grond en zweef met het idee dat ik in haar bloei mag delen.
Commentaires