Elke dag zeg ik haar even gedag, haar blik immer hetzelfde: een bijna verlegen lieve glimlach. Een grote zwart-witfoto van juffrouw Anna in een prachtig bewerkte lijst.
We ontmoetten elkaar jaren geleden in een winkel in Workum. Ik ben op slag verliefd, durf haar echter niet te naderen. Onopvallend loop ik een paar keer langs haar. Eenmaal op weg naar huis kan ik Anna niet loslaten en bel dagen later naar de eigenaresse van de winkel. Ik vraag haar of juffrouw Anna mag verhuizen. Ze weet meteen wie ik ben. Het is haar opgevallen. Weer een paar dagen later loop ik naar binnen en kijk ik recht in de ogen van Anna. Alsof ze op mij wacht.
In dezelfde oude lijst hangt de meer dan honderd jaar oude foto van haar in de hal. Juffrouw Anna: niet in een museum, niet in een boudoir. Even kijken we elkaar aan, elke dag weer. Ze hoort gewoon bij het leven. In gedachten wandel ik op de grens van kleur en zwart-wit. In zwart-wit en in stilte kleurt zij mijn leven.
Vanmiddag nogal verdiept in een privé-initiatief voor hedendaagse kunst in België (https://verbekefoundation.com/) en lees:
-- Onze tentoonstellingen willen geen oase zijn. Onze presentatie is onaf, in beweging, ongepolijst, contradictorisch, slordig, complex, onharmonieus, levend en onmonumentaal, zoals de wereld buiten de museummuren.--
Dat het een van de grootste initiatieven van Europa is, maakt het nog interessanter. Nog even wachten tot ‘de grenzen weer open’ zijn.
Ik wandel op nog een grens terwijl die er helemaal niet is. We lopen in dezelfde ruimte, maar kijken door elkaars ogen. Terwijl het een oase van rust lijkt, is alles in beweging.
Comments