Vond vandaag in de spullen van mijn moeder een briefje met de naam ‘Bogathyr’ erop. Geen idee wie of wat dat is.
Google weet raad en al snel beland ik bij Russische volksmuziek. Dat mijn moeder dol was op Russische sprookjes en (korte) verhalen wist ik, de muziek was mij onbekend.
Ik luister naar typische Slavische muziek en zoek naar de betekenis. Bogathyr is een stamfiguur in middeleeuwse legenden, vergelijkbaar met een dolende ridder.
Daar ik alleen ben, kan ik deze muziek behoorlijk hard luisteren. Het neemt me zelfs mee, in gedachten zit ik in een brasserie met een inrichting die aan Parijs doet denken.
Na de scheiding was ik eens in Parijs en stond bij een metrostation te luisteren naar een wat oudere man die cimbalom speelde. Volgens mij was hij vergroeid met dit instrument. Wat een tempo, wat een souplesse, gewoon gezeten op een lage kruk, een tas naast hem en een dikke jas aan.
Raakt iemand dan met de muziek (en het moment) je ziel of wat het ook is? De tranen stonden in mijn ogen en ondanks de koude wind had ik het heel warm. Vijftien jaar geleden, of ik er weer sta. Ik zie de zo kenmerkende tegels van de wanden, de lege bank iets verderop, het geluid van de metro.
Een briefje met de naam Bogatyr, verwant met een dolende ridder.
Laat mij maar dwalen, ronddwalen. Het kasteel weet ik immer te vinden.
Aan de stamtafel een vrolijk gezelschap, pratend over de lengte terwijl de breedte mij zo veel meer zegt. Hoe breder je kijkt, hoe meer je ziet.
Ik loop door, de jonkvrouw mag ik niet laten wachten. Even later is haar kroon in mijn handen.
Dolend tussen werkelijkheid en fantasie, tussen vaste land en eiland. De andere wereld.
Comments