Waarom kloppen als de deur openstaat…? Alleen de vraag is al veelzeggend.
Hoe mooi om te wachten... tot de schaduw kleur krijgt... zonder kleur kan de waarheid geweld aangedaan worden. Iets denken te zien bewegen is nog niet hetzelfde als iets werkelijk zien.
Het genoegen vandaag een dag samen te werken met een dove man, een kunstkenner. Hij vertelde mij deels over zijn moeizame jeugd, om te vinden waar hij zijn creativiteit in kwijt kon in een andere maatschappij dan een vrije. Voor hij begon te spreken, vertelde hij mij dat ik mijn lippen vrij moest houden.
Gaandeweg de dag spraken we meer en meer. Van Anton Heyboer tot een zeer gecompliceerde vormgeving met meerdere betekenissen. Buiten het werk om gaan we binnenkort afspreken.
Luisteren tussen de regels door, zonder oordeel en vragen bij onduidelijkheid. Wij spraken vandaag zeker dezelfde taal, net als in een mooie en interessante briefwisseling met een onbekende die steeds bekender wordt.
De man zette de deur steeds verder open, met woorden kwam ik binnen maar bleef op afstand. Woorden werken veel beter dan welke ringtone ook. Hij laat me binnen in zijn wereld; in de mailwisseling laten we elkaar binnen... spelend met de afstand. Dan is elke aanraking een kleurverandering.
De schaduw mag zijn, de kleur ontstaat vanzelf en vervaagt steeds tijdelijk. Dat is voelen en zien met de kracht van de liefde.
Het gesprek kwam even op verboden vruchten, de twinkeling in zijn ogen zo veelzeggend. ‘Wie verbiedt het? Niet degene die de deur openzet.’
Commenti