Toen ik nog heel dromend door het leven liep, zou het zomaar mijn schoonmoeder geweest kunnen zijn: Renée Simonot. Een actrice die nu 109 jaar oud is. Een van de eerste actrices die films insprak, eind jaren twintig. Haar dochter? Catherine Fabienne Dorléac, beter bekend als Catherine Deneuve.
Maar deze week overleed de moeder van mijn beste vriendin. Een begrafenis in volle regen.
De laatste keer dat ik haar zag, kartte ik (voor de eerste keer in mijn leven) met haar dochter en haar kleinzoon. We hadden na afloop samen nog een heel fijn gesprek tijdens een gezellig etentje. Ze had na mijn huwelijk mijn schoonmoeder kunnen zijn, maar haar dochter en ik werden hartsvrienden (al woont ze nu alweer tien jaar in Spanje) en daar past het bed echt niet bij.
Nu, vijfentwintig jaar later, afscheid van haar genomen. Het zal anders zijn, in de eerste plaats voor haar dochters en kleinkinderen.
Ontdekte vandaag bij toeval Léonie Louppe, ‘vase au fleurs’, een schilderij van een vaas met seringen. Seringen met de zo heerlijke zoete geur.
Seringen die het huis van haar sieren, de bloei in mei, juni. Ze zal het niet meer zien, de bloei straks zal mij zeker weer aan haar doen herinneren.
Afscheid, maar zeker niet uit mijn gedachten. Onzichtbaar aanwezig.
Door een gesprek komt iets in een iets ander daglicht te staan. Noem het nog meer verdiepend. Ont dekken van dieper lagen… er wordt nog meer zichtbaar. De zo bijzondere band die in omvang toeneemt, onzichtbaar voor anderen.
Het is vrij dag… een beminnelijke dag, de zoete geur streelt de lucht, gelijk de sering.
Er bloeit iets moois.
コメント