Gisteren, vrijdagmiddag. Haar ogen verleiden me. De start van wederom een ontdekkingstocht, beginnend in het volle daglicht.
De sfeer zit er al goed in bij het boodschappen doen. Immer als we eenmaal binnen zijn vraag ik haar: 'mevrouw, kan ik u misschien helpen?' Haar antwoord: 'meneer, verras me met uw keuze.'
Alsof we een toneelstuk spelen overleggen we bij sommige producten. Meestal wordt de kar gevuld met zowel bekende als onbekende producten. Groente en fruit, we pakken gewoon wat we lekker vinden, afzonderlijk van elkaar. Ook in de keuken verrassen we elkaar. Vlees eten we nauwelijks, onze maaltijden lijken bijna vegetarisch, wel vis van de visboer. Op ieder bezoek aan een viswinkel verheug ik me, dol op vis dus de keuze meer dan moeilijk.
Thuis gaat het verder. Verleiden zit in zulke heel kleine dingen en momenten. Ze wijst me af bij de eerste poging om haar te kussen terwijl ik al mijn armen om haar heen heb geslagen. Wel duwt ze haar onderbuik tegen me aan, maar gaat verder met inruimen.
De avond valt. Als ik in haar oor fluister dat het tijd voor om passende kleding aan te trekken kijkt ze me aan en vraagt naar welk theater we gaan. Met haar hoofd in mijn handen zeg ik haar dat zij op het podium staat vanavond.
De verlichting in huis pas ik aan en steek een enkele kaars aan. Even later staat ze stijlvol gekleed voor me. Ik verbaas me altijd dat ze zo makkelijk op bepaalde schoenen loopt. Mijn knik is vol van bewondering en verlangen. Ze kent mijn smaak maar is nooit te beroerd om iets heel anders aan te trekken. Ze kan veel stijlen hebben, een overdaad aan kleur staat haar nog steeds. Het parfum merk ik op als ik vlak bij haar sta. De kus op de rug van haar hand is het vervolg van de ontdekkingstocht, nu in het donker. Veel paden zijn nog niet betreden.
Comments