Een uitdrukking uit het Latijn.
Het staat in een column van een bekend schrijfster en interviewster. Zij is gelovig. In De Carne Christi van Q.S. Florens komt de zin ook voor, in iets andere bewoording.
Gisteravond las ik het en het blijft me bezighouden. Niets hoeft direct verklaard te worden of betekenis te krijgen, zeker ook omdat het eerdere gedachten in een ander daglicht zet.
Als ik het woord ‘geloof’ door ‘fantaseer’ vervang, raak ik even wankel.
In mijn fantasie, in mijn verhalen, meng ik de werkelijkheid met verzinsels. De verhouding is altijd een verrassing voor me.
Is het absurd als ik een verhaal schrijf en de ander gewoon voor me zie, de vochtigheid van de lucht voel, de omgeving ruik en hoor, de ogen spreken, de huid voel, haar hoor spreken?
Ik geloof wat ik voor me zie, weet dat de ander bestaat en op dat moment met mij is.
Hoe absurd is dat?
Weer duik ik in het verhaal van Maria Magdalena, slachtoffer van persoonsverwisseling? Al sinds klas 2 van de middelbare school achtervolgt deze vrouw mij in alles wat er over haar is geschreven of verbeeld op doek. Is dat de interpretatie die men aan haar heeft gegeven of is het werkelijk zo?
Als mijn eerste zoon 15 jaar later geboren wordt is het 22 juli, haar naamdag! Pas veel later hoorde ik dat het huis dat mijn ouders in 1958 kochten eigendom was van Maria Magdalena… (achternaam laat ik achterwege). Met deze vrouw, bijzonder gelovig, heb ik nog gesprekken gehad tot haar overlijden op zeer hoge leeftijd. Zij maakte mij, als ongelovige, deels wegwijs in de geschriften.
Wat er staat geloof ik, omdat het absurd is, maar tegelijk zo een grote invloed heeft op de geschiedenis, al was het maar om de prachtige kunstuitingen in beelden, glas in lood en zo veel meer. De spreuken, de wijsheden en het houvast.
Tal van ongelovigen vergapen zich aan de schoonheid van kerken in binnen- en buitenland.
Ik geloof wat ik zie. Met opzet zwijg ik over het vertrouwen op wat ik zie.
Comments