Zondag een interview. Het huis, een Belgisch programma, met een rust die in Nederland bijna niet te vinden is.
Eric Goens is de presentator, de man die weet hoe je op de achtergrond moet blijven. Zijn gast is echt een gast. Ditmaal Siska Schoeters. Ik kende haar niet. (Ze doet me meteen denken aan Roos Schlikker, de duizendpoot. Gewoon echt.)
Ademloos heb ik een uur tv zitten kijken (voor mij een unicum de laatste jaren). Daarna heb ik het teruggekeken. Woorden blijven hangen, beelden blijven hangen.
Rap van de tong… De uitdrukking ‘franken teut’ valt… Grote mond. Maar achter die grote mond zit een heel mooi iemand verborgen.
Roos Schlikker, haar columns zijn prachtig, haar boeken niet minder. Zij bracht mij eens in contact met een vrouw die van keihard zakelijk naar zeer creatief omsloeg. Deze mensen zetten iets in werking bij mij. Hun woorden, dat wat in hen leeft vertalend.
Een uitspraak van Siska: ‘Het is niet erg om te (blijven) huilen als je iemand mist.’
Het gaf zondagavond een heel andere ruimte in mijn hoofd.
Comments