Een trilogie over vervreemding: L’avventura, La notte en L’eclisse. Films van de regisseur Antonioni. Ik heb deze alle drie gezien. In de laatste film is er een bijzondere scène.
Destijds knipte ik (helaas, de naam van de schrijver is er niet meer) een recensie uit. Een deel daarvan:
Twee minnaars spreken in een eerdere scène met elkaar af, maar komen beiden niet opdagen. De camera is er echter wel. De lege straat, de mensen die er passeren, een stoep, een boom, voorbijrijdende auto’s, het vervallende licht.
Er gebeurt niets. Maar doordat hij kijkt en filmt, gebeurt alles er, ook al zijn de gelieven er nadrukkelijk niet en zullen ze ook niet komen. Hun liefde is weg. Maar in deze lege beelden is hij er toch, als een spookbeeld.
Laat dat besef op je inzinken en je ervaart de meest perfecte vijf minuten van de filmkunst.
Een beeld maken zonder dat er een beeld is van wat je wilt laten zien. Ik was diep geraakt en nu nog springen de tranen in mijn ogen als ik eraan denk.
In de kunst stappen is ontdekken.
Elke stap in mijn leven is een ontdekking. Wat je ook doet, het is liefdesgeschiedenis schrijven, samen... mariage d’amour. Voortdurend bij elkaar zijn, ondanks de afstand.
Comments