Vanuit het werk direct door naar een kunstenares, ze wilde overleggen over iets waar ik bij betrokken ben. Daarna vraagt ze of ik het voorwoord in een boek over een kunstwerk wil schrijven. Daar ga ik over nadenken, is dat iets wat ik wil? Voel me wel heel vereerd. Ze schenkt ondertussen een kop koffie in, houdt een schaaltje met hernhuttertjes voor me, mijn lievelingskoekjes!
We gaan open het gesprek in en al snel draafden we door het zo mooie landschap van idee naar toepassing, naar het maken van een beeld. Bronzen beelden in dit geval. Tijdens het staande gesprek zet ik mijn kopje koffie op een plank, pal naast een beeldje op een prachtige steen vol met gleuven en groeven, het lijkt bijna koraal.
“Wat een liefde en de devotie die het uitstraalt…”, zeg ik zonder erbij na te denken. “Staat er sinds gisteren, terug van het gieten”, haar antwoord is snel. Ik vraag haar naar het verhaal erachter. De vrouw pakt het beeldje op, een liggende vrouw met grote vleugels/lange jas met split, en haalt tot mijn verwondering de bovenste steen weg. Ze plaatst het beeldje weer.
“Van devoot naar nederig… onderdanig.” Ik zeg het en kleur. ‘Onderdanig’ is wel precies het woord dat ik bedoel. Ik kan niet liegen, dan kleur ik nog veel meer. De vleugels maken haar onafhankelijk, in de liefde is niets onbereikbaar. Ze geeft mij vleugels.
De kunstenares is even stil, maar het is geen pijnlijke stilte die valt. “Je herkent het beeld… Oh…” Ik knik en zie het beeld tot leven komen.
“Dat zal lang niet iedereen zien, het is verborgen… en het blijft ook voor veel anderen verborgen.” Ze legt de tweede steen weer terug en plaatst het voor mij al levende beeld erop terug.
Het beeld gaat ooit wisselen van eigenaar, denk ik heel brutaal. Maar zoals met alle kunst die ik koop: ik betaal ervoor, maar het beeld blijft van haar. Dat het ooit een plekje vlak bij mij mag hebben, wie zal het zeggen. Wel het moment dat de verliefdheid over gaat in houden van.
Comments