De zijlijn. Voor vissen het orgaan om verandering van waterdruk waar te nemen.
Ik stap uit het veld en ga verder langs de zijlijn. Doen waar je goed in bent en het leuk hebben, een mooi parool. In het veld gebeuren dingen die ik niet begrijp en die ik waarschijnlijk, ook als ik deze wel begrijp, nooit zal accepteren. Langs de zijlijn is genoeg te beleven. Het oneindige speelveld houd ik natuurlijk gewoon aan. Zij voelt zich daar als een vis in het water en reken maar dat haar zijlijnen heel goed ontwikkeld zijn.
Het sporten gebeurde al zonder het idee te moeten winnen. Niet voor niets verdedigde ik bij waterpolo het doel, niet voor niets stond ik bij voetbal net voor de verdediging en was dan zowel bij het ene als het andere doel te vinden. Dwalen over het veld, er was enige tactiek maar de bal spelen en genieten van acties had in ons team de voorkeur boven allerlei ‘handigheidjes’. Wat we wel hadden: probeer maar om ons heen te gaan, door ons heen zal nooit lukken. We bleven gewoon staan.
De jaren dat ik bij een schaakvereniging speelde en wat oudere mannen tegenover me had: wat zeg je als ze valsspelen? Bijvoorbeeld een stuk met de pink verschuiven terwijl ze met een ander stuk een zet doen. Wat sneu, dacht ik toen en denk het nog steeds als ik iets vergelijkbaars zie gebeuren.
De grens is voor mij een denkbeeldige lijn waar je samen het bestaan van kent en waar de een geen groter belang en ook geen grotere invloed heeft dan de ander. Dan ben je samen… anders is de een bij de ander.
En het leuke van de zijlijn is… het gebied aan die kant is oneindig groot, in het begrensde deel ben ik zo uitgekeken, of is het: op het begrensde deel?
Comentarios