Een leven lang ‘de buurman schuin tegenover’.
Immer vrolijk gedag zeggend, soms zwaaiend. Hij wordt ouder en ouder. Auto en fiets worden ingeruild voor een scootmobiel waar hij vrolijk mee rondrijdt en… tuiniert.
Zelfstandig blijven, zo lang mogelijk, het kenmerkt een generatie van in mijn ogen de echte diehards. Bijzonder is dat ik met zijn dochter een mooi contact heb, met hem en zijn vrouw alleen maar het bovengenoemde contact. Misschien ook wel omdat we allebei weten wat het is om mantelzorger te zijn en dat voel je pas als je het niet meer hoeft te zijn.
Dinsdag 13 april 2021
De eeuwenoude molen honderd meter verderop staat in rouwstand.
Alle buren, vele pas sinds enkele jaren, staan voor hun huis. Een wagen rijdt stapvoets voorbij. De oudste man van de straat rijdt nog een keer langs zijn huis.
Even denk ik aan het zo mooi dorpse. Het bestaat nog. Vroeger werd in deze straat (de oudste van het dorp) zand op de stenen gelegd als de rouwkoets voorbijkwam om het ratelen van de wielen zo veel mogelijk te dempen. Nu is het een geluidloze rouwwagen.
Heel langzaam in de richting van de molen, de straat uit, het dorp uit. Mensen leggen bloemen op de auto, knikken, zwaaien. Iedereen reageert op een eigen manier.
De oudste man van de straat is niet meer. Mijn vader en moeder gingen hem voor. De jongste bewoner van de straat net geboren in het huis naast hem. Het leven gaat door.
Een berg aan herinneringen zoekt een plekje.
Comments