Werk van Camille Saint-Saëns uit uiteindelijk 1875. Hoe mooi dat een gedicht tot een (overbekend) muziekstuk leidt.
Als fan van zo veel wat Walt Disney en zijn tekenaars hebben gecreëerd, weet ik dat op deze muziek heel vroege films zijn gemaakt. De samenhang in de creatieve sfeer is vaak te ontdekken. Je inspireert elkaar tot heel mooie ideeën die vaak ook nog verwezenlijkt kunnen worden. In beeld, op papier, op doek of anderszins. Het maakt gedachten vrij, het maakt gelukkig.
Ook, en daarom schrijf ik het vandaag: iedereen is uiteindelijk gelijk… Dat wat we tijdens het leven zo makkelijk vergeten.
Voor mijn werk ben ik vandaag in een kasteel. Stilte overal, een dodelijke stilte haast. Mijn gedachten slaan op hol. Met haar loop ik door het kasteel over koude vloeren, langs immense muren, langs ijzeren hekwerken en fluister haar waarmee en hoe onze zintuigen verwend worden.
Later lopen we door de tuinen in herfstsfeer, de geheime passages houden we voor onszelf. Spookachtig, griezelig, huiveringwekkend, luguber… Zo omschrijf ik onze Danse Macabre later in de gewelven te midden van door mij geplukte rozen, voor haar.
Terug naar het heden, liggend op hetzelfde kussen, haar vingers dansen op mijn buik. Eén roos legde ze even daarvoor op mijn hart.
Comentarios