Donderdagmiddag. Ik loop ietwat nieuwsgierig een galerie annex kunstwinkel binnen. Altijd benieuwd naar wat het menselijk brein via handen kan veroorzaken. Soms spreekt het aan, een andere keer kan ik er niets mee, begrijp ik het niet en maak ik de beslissing om me niet verder te verdiepen in wat ik zie. Willekeur of geboren uit de veelheid van wat er in het dagelijks leven op je afkomt?

Eenmaal binnen begroet een jonge vrouw me. Opvallend hoe recht ze staat en de uitnodigende groet lijkt een beetje verlegen (al denk ik meteen dat ‘verlegen’ helemaal geen goede verwoording is). Meteen denk ik aan Carel Willink, aan zijn vriendin en vrouw Mathilde. Het heel lange haar brengt deze associatie. Ik kijk rond en wil de associatie kwijt, het lukt me vooralsnog niet.

Benauwd het me of herken ik in deze galerie iets waar ik geen woorden voor kan vinden? Een confrontatie met mezelf. Wat ik zie aan objecten brengt me direct bij de schoonheid ervan. Dit raakt me. Alsof de handen de beelden net hebben losgelaten, maar het eigenlijk nog niet willen. Mijn nooit ophoudende zoektocht naar deze schoonheid. Lopend in de woestijn en mijn dorst is alleen met een enkel slokje water… Dit is zo een moment van pijn en geluk. Eén beeldje heeft de naam ‘Zwijgen is goud’. Het hoeft niet nu, maar dat dit beeldje eens met mij deze winkel verlaat lijkt zeker.

Ik verlies me in details. Alsof elk detail onlosmakelijk is verbonden met andere details. Schelpen en klei, bewerkt. Zonder de vormen en het uiteindelijke te beschrijven, begin ik het fijne te zien: de liefde, het verdwijnen van details in een geheel.

Na rondgelopen te hebben, vraag ik de vrouw, van wie ik vermoed dat zij een deel van dit werk heeft gemaakt, welke kunst uit haar handen is gekomen. Ze wijst naar enkele delen van de winkel, om erop uit te komen dat bijna alles door haar is gemaakt, uit haar denken is voortgekomen. Hoe mooi dat ze op een iets terughoudende manier een en ander aanwijst en bijna alles bedoelt. Dit is haar winkel, dit is haar leven, haar leven in kunst.

Ik raak het beeld van Mathilde Willink nog niet helemaal kwijt. Luisterend naar de vrouw achter de toonbank, ga ik ontdekken dat Mathilde eerst door Carel bekendheid kreeg. Dat zij begon te leven in de liefde met de veel oudere kunstenaar, die haar vaak zo mooi portretteerde. Mathilde omgaf zich met pracht en praal en zocht de publiciteit, alleen dan bestond zij. De schoonheid van haar gezicht, opgegroeid in een klein dorpje in Zeeland, de schoonheid van haar lange lokken, het verlangen iemand te zijn, de liefde die ze als muze kon geven aan de man die haar op het schilderdoek tot leven bracht. Ik maakte er decennialang een beeld van, dit beeld wordt onttroond in deze galerie.

Dan keer ik terug naar wat ik zie in de beelden van deze vrouw en na een mooie uitleg van haar met betrekking tot de totstandkoming van haar beelden, is het even een soort van chaos in mijn hoofd. Weliswaar gestructureerd, het is… Mijn gedachte gaat naar dat iemand van onderuit, van jongs af aan, op weg is naar de verbeelding van het artistieke dat in haar zit, naast het zijn van een mens dat zoals iedereen een groei meemaakt, zichzelf ontdekt en dat op een heel mooie wijze vormgeeft. Zeker ook door haar natuurlijke kwetsbaarheid, hoe fijn!

De chaos in mij wordt veroorzaakt door het in vuur en vlam staan bij een ontdekking. Een gesprek met haar begint en al snel heeft zij het over een vulkaan die tot uitbarsting wil komen en na enkele erupties een volledige uitbarsting kent, om daarna op een moment het te herhalen. Ik geniet van hoe zij dit zegt. De lange lokken van Mathilde waren er om zichzelf te doen zijn. De lange lokken van deze kunstenares… vanuit haarzelf. Zij draagt het haar echt als een kroon.

Verrast ben ik als ze een videofragment laat zien waarin zij uitlegt dat zij middels haar lokken de wind zichtbaar maakt, in alle rust. Een door haar geproduceerde film van een half uur waarin je deze vrouw op de rug ziet, in de duinen. Ik zag een paar momenten van een afstand voorbijkomen toen ik rondkeek in de winkel. Dacht dat deze film handelde over een moment in de duinen, nadenkend, haar geest de ruimte gevend. Echter… de wind wordt zichtbaar door de manier waarop haar lokken bewegen.

Voor het eerst sta ik lang stil bij de wind die er gewoon altijd is, ook al staat er geen zuchtje wind. Juist dit moment laat ook de schoonheid van wind zien. Het is de, of zeg ik ‘een’, mens, één met de natuur, op een heel andere wijze, misschien wel de meest natuurlijke manier. Stilstand en beweging in één.

Met een catalogus vol foto’s en de tekst van een kunsthistoricus over deze kunstenares onder de arm, verlaat ik geraakt de galerie.