Donderdagnamiddag, het licht wordt verbonden met de duisternis, binnen is het heerlijk warm. Ik geniet. Haardvuur aanmaken, blouse beetje los en ik plof in de grote kussens die een vaste plek hebben voor het nu goed brandende haardvuur.

Niet lang daarna een tweede plof in de kussens. Een kus op mijn hoofd en mijn handen glijden in zijn handen en ervaren een belangeloze streling, van een vriend. Niets hoeft, deze Kerstavond. Ik nestel me nog meer in de kussens en laat me verwennen door zijn aanwezigheid.

Hij pakt mijn handen en vraagt hoe de dag was. Rustig verhaal ik in vogelvlucht mijn belevenissen. Hij luistert, met evenveel aandacht als voor mijn handen. Het haardvuur knettert hevig, ik kijk op en zie een rode doos met een kleurig lint voor de open haard. Ach, wat lief, hij heeft een cadeau meegebracht. Ik wacht rustig tot hij mij het zal geven.

Al antwoordend lijkt het of ik steeds verder wegraak van het verhaal. Heerlijk ontspannen. Nu fluisterend stelt hij nog een vraag: “Nu?” Ik knik en zeg: “Eindelijk.” De streling stopt. Hij doet een blinddoek voor mijn ogen. Voel dat om mijn polsen een zacht koord gedraaid wordt. Een strik in het touw zorgt ervoor dat het blijft zitten. Even later hetzelfde bij mijn knieën en enkels. Ik heb geen idee om te bewegen of om iets te zeggen. Heb weleens verteld dat ik het spannend zou vinden om heel liefdevol vastgebonden te worden. En dan is onverwacht dit moment gaande. Mijn ogen heb ik gesloten, al vanaf het woordje ‘nu’. Door de blinddoek zie ik een steeds groter wordende zwarte vlakte. Hij draait me op mijn buik en legt mijn gebonden polsen boven mijn hoofd. Hoor een knetterend haardvuur en wacht af. Vijf minuten, tien minuten, misschien wel een kwartier, er gebeurt helemaal niets.

Merk dan hoe mijn nonchalant in de nek samengebonden lokken worden losgemaakt. Met zijn vingers kamt hij mijn donkerbruine haar, de hoofdhuid steeds lichtjes rakend. Het gaat over in het strelen van mijn rug. Een lichte paniek… Als hij mijn tatoeage ziet… zou hij anders denken over me? Met ingehouden adem voel ik hoe de vingers langzaam maar zeker terugkeren naar de nek. De bovenkant van mijn blouse wordt over mijn schouders getrokken. Hopelijk verbergen mijn lokken de tatoeage voldoende, ziet hij niet de sterren die ik een paar weken terug bij mijn nek en linkerschouder heb laten zetten. Weer gebeurt er minutenlang niets. Af en toe voel ik de warmte van de openhaard voorbijgaan.

Ik voel dat mijn haar plotseling wordt opgetild en over mijn hoofd naar voren wordt gelegd. Verloren… De sterren schitteren nu, in alle stilte. Alleen het geluid van vingertoppen die heel licht de huid van mijn hals en schouders raken, is hoorbaar. De vingertoppen volgen de sterren. De aanraking lijkt eindeloos te zijn.

“Nog een glaasje wijn?”, hoor ik heel ver weg. Ik open mijn ogen en zie hem voor het raam staan met een glas rode wijn. Met een warm gezicht door het haardvuur probeer ik met mijn gebonden polsen te gaan zitten. Mijn polsen… Ze zijn niet gebonden… Mijn knieën en enkels ook niet! Even ben ik verward. “Oh sorry, ben ik in slaap gevallen?” “Geeft niets”, is het antwoord terwijl hij naar buiten kijkt. “Kom”; hij nodigt mij uit om naar het raam te komen. Ik ga heel dicht bij hem staan, hij schuift mijn lokken opzij en streelt de tatoeage. Dan draait hij met zijn hand mijn hoofd naar zich toe. De blik in zijn ogen is nieuw. “Nu!” zegt hij. Alleen zijn ogen bewegen, neerwaarts. Zonder na te denken ga ik door mijn knieën. Zijn hand blijft bij mijn hoofd. “Eindelijk”, fluister ik zo zacht mogelijk. Opgelucht dat ik niet langer hoef te wachten terwijl de spanning zich eerst nu meester van me maakt.