Na een mooie rit eindig ik vlak bij een monumentaal pand in een stad die, ja… Wat moet je eigenlijk zeggen van deze stad in het zuiden van het land? Het doet er verder niet veel toe, wel dat in die stad een heel gezellig meer-sterrenrestaurant aanwezig is.

Natuurlijk is dat mijn kwalificatie, daar ik van ongedwongen, mooi, enige nonchalance en experimenteren houd. Nooit hetzelfde… Mijn zintuigen worden al direct geprikkeld en dat blijft tot het einde. Ik word al bij binnenkomst gewaarschuwd. “Er heerst chaos”, zegt Julienne lachend. Voor mij worden in chaos altijd de mooiste dingen geboren en is het niet zo dat de chaostheorie beschrijft hoe kleine oorzaken grote gevolgen kunnen hebben?! We beginnen aan de bar, kopje koffie en de gastvrouw is druk bezig met ‘voorbereiden in de chaos’, zoals zij dat zo mooi benoemt. Muziek waar je in de stemming voor moet zijn, doet mij me thuis voelen. Bij één stuk begin ik vaak te schrijven: pianoklanken. Maar goed, je kunt niets vergelijken, elke ontmoeting staat op zich. Vanavond voel ik me rijk, al voel ik me ook onhandig, omdat ik ‘stil’ mocht blijven zitten. Geen plek voor mij vanavond in de keuken, zodat ik in alle rust, bijna, naar een mooie film kijk waar ik zelf in meespeel. Dat Julienne prachtig de verschillende snijtechnieken beheerst, heb ik met eigen ogen mogen aanschouwen. Haar kookkunst is een fijnproeverij, vooral ook omdat met liefde alle ingrediënten bekeken worden voor deze door het mes geraakt worden. De onderwerpen die ze aansnijdt hebben mij lang wakker gehouden, heb er daarna zelfs van gedroomd. Met een glimlach op mijn gezicht, dat zeker.

Het woord ‘mandoline’ valt. Ik ‘kook’ simpel, zoals ik ben. Ik denk direct aan het muziekinstrument en zie mijn vriend in Ierland meteen voor me. Ik was destijds vrijgezel en Cork is met het vliegtuig vlakbij. Hij speelde erop alsof zijn hand en de snaren één waren. Ik zie mijn eerste Guinness staan, 2004. Bier dronk ik niet echt in Nederland. Mijn god, hoe krijg ik dat grote glas leeg, dacht ik, terwijl hij in het kleine kroegje verder speelde en iedereen meezong. Na het derde glas stond ik aan het begin van de nacht met een schone Ierse buiten te praten. Maeve, jeetje, zo lang niet meer aan haar gedacht.

Mijn talenknobbel reikt niet verder dan Nederlands, Duits, niet-vloeiend Engels en een klein beetje Spaans. Haar dialect kwam er ook nog eens bij. En dan? De taal der liefde spraken we alle twee, onze lippen en tongen begrepen elkaar direct. Dat mijn vriend begin van de middag een zeer uitgebreide brunch voor ons had gemaakt en ons meenam naar zijn volgende optreden was het begin van een heerlijke week, terwijl hij ons, steeds vertalend, dichter bij elkaar bracht. Maeve en ik hadden hem steeds minder nodig om met elkaar te praten. Maar Julienne spreekt over een andere mandoline. Ik leer snel en luister aandachtig terwijl haar vingers moeiteloos de weg weten in de door haar zo genoemde ‘chaos’, terwijl ik het zeer ordentelijk vind gaan. Een sprongetje in tijd: als zij de messen aan het eind van de avond weer op hun plek hangt aan de magnetische strip, durf ik er heel veel op in te zetten dat de uiteinden van het heft van de verschillende messen geen millimeter wijken van elkaar. Even vraagt ze me haar bril op haar neus te zetten. Als ik haar even iets langer aankijk terwijl ze verder snijdt, dit keer brunoise, heel vakkundig ook, zie ik haar als iemand die volledig in haar element is.

Tijdens het spreken zie je veelal alleen maar de ogen van de ander. Nu kijk ik naar haar, naar een paar bruine lokken die speels voor haar rechteroog vallen. Haar vingers en het mes lijken echt een eenheid. Het kijken gaat over in proeven als ze mij een stukje meloen met een speciale olie erop geeft. De smaakpapillen eisen alle aandacht op. Buiten in de mooie tuin, de tuinvrouw is nog druk bezig geweest om de tafel nog enkele zonnestralen te laten opvangen, rijkelijke voorafjes en een carpaccio van drie verschillende… Wat gebeurt hier?, dacht ik… De sfeer, de mooi gedekte tafel, het eten. Een driesterrenrestaurant en als je dan ook nog met de chef-kok aan tafel mag zitten, hoe mooi is dat? Ik geef er geluid aan en zeg dat ik me zeer vereerd voel. Binnen wordt het hoofdgerecht geserveerd, ik geniet. Nog meer als ik zie hoe laaiend enthousiast zij zelf is over haar ‘werk’. Nogmaals: geen enkel moment in het leven is te vergelijken. Vanavond gebeurt er iets wat ik niet kan omschrijven. Dichtbij, met een mooie afstand die er tegelijk niet is. Sereen misschien wel, met de kanttekening dat haar kalmte en ongestoordheid een vleugje kennen dat een kunstenaar zoekt, soms vindt.

Net dat. Ik weet er geen woord voor. Het gesprek neemt een wending, nee, vliegt alle kanten op. We houden elkaar wel bij in de veelheid van onderwerpen. Eerder die avond vroeg ze naar mijn favoriete film. Ik kon toen niet echt een antwoord geven, tot we veel later op een acteur kwamen die we beiden zeer waarderen. In een enkele zin vertellen we elkaar over momenten in een film die ik meermalen heb gezien. Echt een van mijn favoriete films ter ontspanning: The Thomas Crown Affair. De avond nog lang niet ten einde.

Wat later serveert ze het nagerecht. Het past precies in de smaken van de hele avond, al is Julienne ietwat kritisch. Het nawoord bij een heerlijk geurend kopje koffie maakt de avond compleet. Ergens in de herfst zal een vis haar tafel sieren. Behoorlijk linkshandig in de keuken, maar met een verse vis kan ik wel uit de voeten. Haar letterlijke keuken kent voor mij geen geheim, in plakjes en blokjes heb ik de laden in mijn geheugen opgeslagen. Maar als ik de la met kruiden zie voel ik me net een arrangeur die geen kennis heeft van harmonieleer, geen samenhang ziet. Dankbaar voor het kijkje in haar keuken en in vele opzichten de smaakvolle avond, rijd ik naar huis.

Om net geen 00.00 uur ga ik naar bed. Het is 00.00 uur als ik mijn hoofd op het kussen leg en ik kleur tot diep in mijn hals. Ik appte eerder nog dat ik een pannenkoek ook prima vind.

Nagenietend en nadenkend zie ik het 01.00 uur worden. Daarna in dromenland. Lang leve smaak: le bonheur a saveur! Julienne Brunoise, je vous merci.