Het bezoek aan de huisarts is ook steeds het moment dat alles wat je als vanzelfsprekend beschouwt, even niet zo vanzelfsprekend is. Het is meer een wonder dat bij de meeste mensen lichamelijk alles goed verloopt. De complexiteit van het menselijk lichaam. Niet alleen spieren, organen en bloedbanen, maar ook hersenen en zenuwen. En de werkende combinatie van dit alles heet ‘het zijn’, naast andere vormen van leven die we kennen. Val soms van de ene verbazing in de andere. Bijvoorbeeld alleen al hoe de hand, de vingers, een kopje beetpakken (niet te hard, niet te zacht) en met de juiste snelheid naar de mond bewegen.

Het is niet druk in de wachtkamer. Groot voordeel van het op afspraak komen. Kan natuurlijk altijd even uitlopen. Het briefje waarop is geschreven: ‘… dat van heb uw naasten lief, dat meende ik, God…’ is dan een mooie toepassing. Iedereen heeft een eigen orde en behoeft een eigen aandacht.

Zo ook het oudere echtpaar dat voor mij een afspraak heeft. Al in de wachtkamer deel ik hun leed. De vrouw blijkt ziek. De man krijgt zijn dochter aan de telefoon. Hij vergeet helemaal dat hij in een wachtkamer zit. Waarschijnlijk ook door zijn leeftijd, ook door de toestand waarin zijn vrouw volgens hem verkeert. Spoedopname in het ziekenhuis zal volgen, zo waarschuwde hij zijn dochter. Hij probeert de telefoon uit te doen, wat eerst na het indrukken van vele knoppen lukt. De vrouw kijkt zorgelijk, pakt zijn hand en zegt dat als de telefoon weer gaat, hij even naar buiten moet gaan. Hij hoort haar maar luistert niet, denk ik.

De arts komt de man en vrouw halen. Ze stelt hen in de gang al wat gerust. Ik wacht rustig af. In de tijd dat je moet wachten kun je heel veel nadenken. Dat doe ik dan ook. Mijn gedachten schieten heen en weer. Van wat ik vandaag nog ga doen tot en met de voornamen van de medewerkers in deze praktijk. Spelletje zonder het weten van de juiste antwoorden. De huisarts waar ik een afspraak mee heb, noem ik Willemijn. Na een half uurtje komen ze weer naar buiten. “Deze pil werkt al begin van de middag hoor.” Een mooie vondst van de huisarts. Zouden deze mensen het verschil weten tussen dat de pil al vanmiddag of pas vanmiddag werkt? Ze hoeven in ieder geval niet naar het ziekenhuis. Bij het verlaten van de gang zegt hij dat ze eerst naar de apotheek gaan en dan naar huis. De vrouw knikt en geeft hem een arm. Ze lijkt haast opgewekt.

Na een enkele minuut ben ik aan de beurt. Een excuus voor het uitlopen van het spreekuur, gevolgd door een uitnodigend gebaar om te gaan zitten, zet de juiste toon. Zonder te roddelen vertel ik haar over het gesprek in de wachtkamer dat de indruk gaf dat de ambulance haar hier wel direct zou komen ophalen. Geruststellende woorden werken soms beter dan een pil of poeder. De bijzondere werking van een placebo even buiten beschouwing gelaten. We hebben het nog even over de uitslag van het grotere bloedonderzoek, nu precies een jaar geleden. Bloedbeeld was op dat moment prima. Prostaatklachten, nee niet echt. Misschien over een paar jaar nog eens een controle. Ik voel me gezond.

Wat ze voor me kan doen? Er is al heel lang een klein groeisel tussen mijn benen, op een ietwat precaire plaats. Soms irriteert het. Of ik het wil laten zien? Trek mijn schoenen en broek uit en ga op de behandeltafel liggen. Inmiddels heeft ze handschoenen aangetrokken. Ik til mijn benen op en spreid deze wat. De arts tilt mijn balzak iets op en kijkt aandachtig naar de kleine uitstulping. Het blijkt een simpel fibroom te zijn, dat ze meteen kan verwijderen. Met verdoving. Ooit is een scheurtje in mijn tong, opgelopen tijdens een sportwedstrijd, gehecht zonder verdoving. Het scheelt maar een prikje. De hechting is tweemaal een prik in de tong, zei de arts destijds. Maar goed. De verdoving nu zal wel nodig zijn. Of ik mijn teelballen omhoog wil houden, zodat ze haar handen vrij heeft om ‘de kleine operatie’ te beginnen. Ik voel de naald tegen of al in mijn huid. Maar dan lijkt het alsof de naald verder gaat. Een venijnige pijn in een gebied dat anders bij aandacht van een vrouw heerlijk wordt verwend. Op dit moment aandacht van een mevrouw, zou ze echt Willemijn heten? Hoe diep gaat deze naald of is het de vloeistof die ik voel? Gevoelig deel van het lichaam, merkt ze op als ze de naald er weer uit trekt. Dat zeker, een aanraking daar geeft me normaal een ander gevoel dan ik nu ervaar, is mijn reactie. Ze glimlacht. Terwijl ik zie dat ze aan het fibroom trekt, voel ik dat ze erop duwt. Dan werkt de verdoving goed, zegt ze, een instrument in een metalen bakje zoekend.

Het fibroom lijkt makkelijk te verwijderen. Prettig dat er huisartsen zijn die kleine chirurgische ingrepen ook zelf kunnen en willen doen. De huisarts van mijn ouders, volgens mij van dezelfde leeftijd als Wille… deze mevrouw, schrijft op zijn website dat huisartsgeneeskunde een veelzijdig vak is en dat elke generalist specialismen heeft. Hij weet van heel veel weinig, maar heeft zich gespecialiseerd in chirurgische ingrepen en risicomanagement, het voorkomen van ziekten. Mijn huisarts, deze mevrouw, en haar collega hebben een soort van constructie met meerdere disciplines onder één dak, letterlijk, van beweging tot geestelijke zorg. De website is ook een heel mooie, zeer informatief. Kentering in het huisartsenbestaan in deze snel veranderende, maar ook vergrijzende wereld. Het valt me op dat communicatie steeds een belangrijkere rol speelt. Willen en kunnen luisteren naar elkaar.

Ik hoor iets in een metalen schaal vallen. Haar gereedschap, neem ik aan. Het bloeden stopt vrij snel. Gaasdoekje en pleister op de plaats waar net nog het fibroom zijn plek had. Ik kan me weer aankleden. Tijdens het uitschrijven van een receptje voor een andere kleine klacht, praten we heel even over de administratieve taken van een huisarts richting de zorgverzekeraars en de drukte in de praktijk. Ochtend: spreekuur, middag: visites en ook spreekuur. In dit deel van de stad wonen veel ouderen. Hebben meer aandacht nodig dan de verder overwegend jonge bevolking. Ze overhandigt me het recept en met een handdruk verlaat ik de spreekkamer.