Zo’n heerlijke nazomerse dag waarop de warmte nog even aanvoelt als een zachte deken. Wetend dat de zomer haast voorbij is en de herfst welhaast ongeduldig met stille en stormachtige dagen wacht. Lekker zittende kleding aangetrokken, naar het strand gefietst en gaan lopen, eerst met de zon in mijn rug.

De vele uren durende strandwandeling is nu bijna ten einde. Al meer dan een uur zie ik het restaurantje op de toppen van de duinen, door een zeer breed strand gescheiden van de zee.

Nog even en dan staat er een kopje thee voor me op een tafeltje, misschien eet ik hier ook wel. Mijn fiets staat toch vlak bij het restaurant.

Ik loop nu omhoog. Het beetje wind dat er staat valt nu helemaal weg. Kijk nog even achterom en zie de zon nog wel ruim boven de horizon. Nog steeds een raar idee dat wij draaien en de zon stilstaat. Om het maar simpel te zeggen. De zon verandert niet. Het gebeurt hier allemaal. De dag, de avond, de nacht.

Wrijf het zand van mijn voeten. Een man ruimt het terras op. Morgen wordt dit restaurant uit elkaar gehaald, om in het voorjaar weer opgebouwd te worden. Zijn collega staat bij de deur te kijken.

Stijlvol gekleed, geheel in het zwart; een welhaast onvermoeibare glimlach, de witte tanden als een mooie streep tussen haar lippen. Ze houdt de deur voor mij open. Met een lichte knik loop ik verder. Het is druk. Aan de stamtafel is nog een lege hoek. Staat hier de tijd stil, er is zeker een heel lange tijd niet iets aan de inrichting gebeurd.

Achter de bar staat een bejaarde man, de glazen poetsend met een helderwitte doek. Zou hij nog nadenken bij deze handeling, terwijl hij rondkijkt? De vrouw staat geen seconde stil. Haar handen vertellen bij het opnemen van de bestelling hele verhalen. Ze danst van tafel naar tafel, het blad met kopjes en glazen zweeft door het café. Elk kopje, elk glas wordt met een lichte buiging neergezet. Zo ook de door mij gevraagde jasmijnthee. In deze gelegenheid noemen zij het Stunning Sofia: Chinese thee met natuurlijke jasmijn erin verwerkt. Even later zet ze een schoteltje met chocolade naast het glas thee. Proef een stukje chocolade en kijk rond. Elk tafeltje een eigen verhaal.

De man achter de bar praat met de vrouw. Ze lacht nu voluit. Een lok raakt los. Zij haalt een sierspeld uit het haar. De lokken vallen over haar gezicht tot op haar schouders, genietend van de vrijheid. Hij wijst op zijn horloge. Zij haalt de schouders op, gooit haar hoofd achterover en draait zich om. Terwijl ik de eerste slok neem, kijk ik recht in haar gezicht. De glimlach ontbreekt een moment. Het haar omlijst haar gezicht. Ze kijkt, maar ziet niets. In een enkele seconde weet het haar zich wederom gevangen in de sierspeld en komt de glimlach weer vrij.

Ondanks de drukte is het stil aan mijn tafel. Voel de thee over mijn tong glijden. De smaak is mooi. Op de theekaart lees ik dat ‘jasmijn’ in China staat voor aantrekkelijkheid, voor vrouwelijkheid.

De vrouw is alweer drukdoende aan een tafel met nieuwe gasten. Een volgende bestelling in een lange reeks.

Voor even noem ik haar Jasmijn.